هر گونه اثر هنری از پیش و با تفکر شکل نمی گیرد. تفکر برای آغازِ آفرینشی است که شهودِ درونی انسان آن را کامل می کند. هنر به ما می آموزد زندگی در لحظه ی اکنون شکل می گیرد، و کسی که می خواهد هستی را در گذشته و آینده محصور کند، به همان اندازه از نیروی آزادی بخشِ خویش محروم می شود. هنر به معنایی یعنی شدت حضور در لحظه ی حاضر، و بدین سان تجربه ی آزادی از طریق انفجارِ شهود. (یادداشت های ادبی ـ فلسفی).

ترانه ام به زیرِ پوست ات می خَلَد

پوست ات به زیرِ آب ام

آب ام می پاشد در نور

نورم افشانده می شود

 بر پوست ات.

فانوسی که می افروزی

قلمرو تنهایی ام را روشن می کند.

*

فروزان در دلتای آب ام

نشئه ی رسوبات وُ

باروهای نور.

فروزان در آبرفُتی هستم

که جنگل ام را می پوشاند

به قامت یک صوتِ بلند

یا شمعی کوتاه.

*

می سوزم در مرگ.

خاکسترم بر لب ات می نشیند.

لبان ات را

در مرگ ام می نشانم.

درخت می شوی

بر گُدازه های شور.

بادامی می شوی

با غمِ هجران

یا دانه ای خَردل

در کورانِ کوچ...

فایل صوتی شعر عاشقانه هفت با صدای رئوف آهوقلندری و اسحاق احمدی

موسیقی از حسین علیزاده

نوشتن دیدگاه