در رابطه ی انسانی هر آغازی را پایانی است. هنگامی که به آلبوم عکس های مان می نگریم چهره هایی را می بینیم که در غبار زمان گم شده اند، کسانی که دیگر اکنون نیستند و نخواهند بود. چه بخواهیم و چه نخواهیم هر رابطه ای آغازی دارد و پایانی، و فقط برخی رابطه ها هستند که می توانند برای همیشه بدرخشند، و خود را ابدی سازند. انسان وجودی است که وقتی راهی را می آغازد، با کسانی همراه می شود، و هنگامی که راهی دیگر را انتخاب می کند از آن ها می گُسلد. مهم راه ها هستند، نه آدم ها...در همه جا، و هر راهی، انسان هایی یافت می شوند که یاریگر هم هستند، و در هر راهی امکانی برای ایجادِ خاطره هست. اگر به آدم ها بچسبید، به ناگزیر باید راهی را که ضروری تشخیص داده اید، به فراموشی سپرید، و اگر در راهِ خود قدم بر دارید، بی تردید از همراهانتان جدا می شوید. این قانون خدشه ناپذیری است که همه باید به آن احترام بگذاریم.
آن چه راه ها را درخشان تر می کند خلوص ماست. ما با تجربه ی خلوص است که راه را به اوج اش می رسانیم، و در کنار یکدیگر یک روز را ابدی می کنیم. بعدها فقط این روزها و خاطره ها هستند که اهمیت دارند، و بخشی از هویت مان را می سازند. انسان یک همراه است، و در این همراهی انتخاب گر هم هست. آزادی او ایجاب می کند اکنون باشد، ولی لحظه ی بعد خیر. ما در حضور و غیابی همیشگی زندگی می کنیم، و این راه ها هستند که به آزادی مان وسعت می بخشند، و ما را پس از سال ها حضور، به غیاب می برند.
این که ما چه راهی را بر می گزینیم، شاید در ابتدا صحیح و غلط اش مشخص نباشد، این که چه تصمیمی گرفته ایم، صحت اش ابتدا یقین بَردار نیست. ولی آن چه تصمیم را مبدل به تصمیم نسبتاً درستی می کند، تعهدی است که من به آن دارم. هنگامی که توانستم با تصمیم ام زندگی کنم، و احساس بهتری به خودم داشته باشم، در می یابم این تصمیم، بهترین تصمیم ممکن بوده است.
با این حال روابط انسانی هم چنان می درخشند، حتی اگر در برخی مکان ها، زبان یاری مان نکند، و کلمات محو شوند. وقتی واژه نباشد، عاطفه و هیجان که هست؛ هنگامی که حرف نباشد، یاری وکمک که هست، و تو زمانی در می یابی تنها نیستی، که دستی شانه ات را می نوازد، و چشمی در تماسی گرم، تو را حرارت می بخشد. از این رو رابطه شاید پایانی داشته باشد، ولی روابط بی پایان اند.
بنابراین رابطه ی انسانی فقط تصدیقی بر این است که روابط انسانی تکثیر می شوند. پایان یک رابطه، به منزله ی پایان یک انسان نیست. آن چه وجود انسانی را نیرومندتر می سازد، همین اُفق انسانی است. ما هر چه نیز به پایان ها برسیم، آغازگاه های جدیدی هست که راه مان از آن جا شروع می شود. بی روابط، انسان نمی تواند دوام بیابد، ولی بی رابطه او دوام خواهد داشت.
16 مرداد 98